Meer verkeersdrempels

Wie mij kent weet dat ik van sporten houd. Heerlijk. Het liefste buiten met mijn hoofd in het zonnetje. Wat dat betreft gaan we nu de betere tijd van het jaar in met langere dagen en warme temperaturen.

Ook ik ben gevallen voor een sportgadget en mijn sporthorloge heeft ook een coach-functie. Die coach geeft aan welke workout die dag het beste bij mij zou passen. Een aantal weken geleden gaf het horloge aan dat ik niet klaar was voor een langere duurloop. Sterker nog, ik moest eigenlijk rust houden. Maar het zonnetje scheen, de lucht was blauw en dus moest ik er toch echt even op uit.

Zo gezegd, zo gedaan. Met goede moed verliet ik de voordeur. Na slechts enkele kilometers kwam ik erachter dat de digitale coach wel eens gelijk kon hebben. Mijn benen voelden zuur aan en ik was niet vooruit te branden. Het voelde als een lange marteling. Had ik maar geluisterd, nu was de weg terug nog lang.

Sinds een weekje ben ik naar de aanwijzingen van de coach gaan luisteren. Ik zet me er toe, want de oefeningen gaan tegen mijn eigen ideeën in. Ik wil snel, lang en ver. Maar de eerste les die ik deze week leer is dat ik moet vertragen om verder te komen. Rustige lessen waarin ik de basis leg. Langzaam tempo, lage hartslag. Bouwen aan de conditie.

Als je hardloopt of fietst dan ken je het vast - het digitale geluidje van een sporthorloge of navigatiesysteem dat piept. De volgende kilometer is afgelegd en je krijgt je tussentijd te horen, het einde van je training is bereikt of een andere hele melding die te maken heeft met je sportieve activiteit.

En als ik om me heen kijk als ik buiten ben dan lijkt het haast of iedereen, en ik soms ook, met een noice-cancelling geluidsinstallatie op het hoofd rondloopt. Heerlijk hoor een muziekje, maar we sluiten ons helemaal af.

En dan die smartphones die ons melding na melding geven. Een appje, een nieuwsupdate, een social media bericht; alles wordt doorgepushed en we staan in continue paraatheid voor meldingen.

De week zit vol. Werk, studie, de kinderen. Afspraak na afspraak staat in onze agenda's. We moeten weken vooruit plannen om gaatjes te vinden.

Stil zijn en luisteren. Onthaasten. Langzamer gaan om verder te komen. Niet een boodschap die bij onze levens lijkt te horen. Je moet er toch uithalen wat er in zit. Een dag heeft maar 24 uur en een week van 7 dagen. En onze levens hebben maar hoeveel dagen en jaren? En ik wil zo veel. Er wordt zoveel van mij verwacht. Het moet sneller, beter, mooier, intensiever.

De ratrace van het leven.

Stil zijn en luisteren - kunnen wij dat nog?

Het is de stille tijd. We herdenken de laatste weken van Jezus' leven op aarde voor de kruisiging, Zijn dood en Zijn overwinning toen Hij opstond uit het graf. Een mooie tijd om stil te worden en te luisteren.

Maar ook in de kerk, in ons geloof, zijn we vaak bezig met actie, actie, actie. Want we willen die relatie met Jezus. We willen Hem vinden. Dus we zoeken en we zoeken. Bijbelstudie hier, preek daar, worship, podcasts en nog een boekje. En begrijp me niet verkeerd, daar wil ik helemaal niets aan af doen. Het is mooi als je Hem zoekt en daar tijd aan besteed. Prachtig zelfs.

Maar afgelopen week viel mijn aandacht op Exodus 14:14

De HEER [YHWH] strijdt voor jou, het enige dat jij moet doen is stil zijn."

- BAM -

Het enige dat ik moet doen is stil zijn. Stil zijn zodat Hij tot ons kan spreken. Stil zijn om te luisteren naar Zijn stem. Jezus spreekt. Tot jou.

Dat is niet weggelegd voor een enkele, niet alleen voor iemand met een speciale gave of roeping. Nee, Jezus spreekt tot iedereen die zijn of haar vertrouwen in Hem stelt. Dan zal je onderdeel worden van Zijn familie, opgenomen als burger in Zijn Koninkrijk (Efeze 2:19)

En Zijn stem is niet ver weg, niet moeilijk te bereiken. Je hoeft er niet helemaal voor naar de hemel te gaan. Sterker nog, Zijn stem is voor iedereen beschikbaar en binnen handbereik (Deuteronomium 30: 11-14)

Stil zijn en luisteren - kunnen wij dat nog?

In de wijk waar ik woon, is het een bekend fenomeen, zeker onder hardlopers; een rondje Vathorst. Ongeveer 7km van rotonde naar rotonde. En van verkeersdrempel naar verkeersdrempel.

En nou vind ik die dingen bloed irritant - ik wil snel, lang en ver - maar ze zijn er ter bescherming van wat ons kostbaar is. En lopend heb je er iets minder last van, maar met de auto of fiets moet je elke keer vertragen. Want als je dat niet doet, schiet je over de drempel of rotonde heen met alle gevolgen van dien voor je vervoermiddel en misschien zelfs voor jezelf.

Maar misschien kunnen wij ook een verkeersdrempeltje in ons leven gebruiken.

Een moment van afremmen.

Van stil staan.

Om bij Jezus te zijn.

Niks meer, gewoon zijn.

Stil.